Concert 27 april 2011

Woensdag 27 april 2011, Concertgebouw Amsterdam
Boedapest Festival Orkest o.l.v. Iván Fischer
József Lendvaï, viool

Dvorák: Praagse walsen
Paganini: Vioolconcert nr. 1
Schumann: Symfonie nr. 3

Wederom een grandioos concert door het Boedapest Festival Orkest o.l.v. chefdirigent Fischer. Het is eigenlijk ongelooflijk onder welk streng regime dit orkest opereert. Ze spelen soms avond aan avond, nagenoeg iedere maand ook in het buitenland, en dit laatste zonder veel reistijdverlies: vliegen, installeren, spelen en meteen verder vliegen. Ik heb dit orkest al meerdere keren gehoord, en steeds viel het enthousiasme en de natuurlijkheid van hun muzikaliteit op; nergens een spoortje van routine of slapte in de aandacht. Zo ook tijdens dit concert; het was allemaal weer uiterst verzorgd en muzikaal. Ster van de avond was de Hongaarse violist Jozsef Lendvaï, uiterlijk een kruising van Michiel Romeyn als Oboema en André Rieu. Lendvaï speelde het hondsmoeilijke eerste concert van Paganini; nog nooit hoorde ik een van zijn vioolconcerten live. Je moet het maar durven spelen, en Lendvaï speelde het prachtig: technisch zo goed als maar mogelijk is, en tegelijkertijd muzikaal en subtiel. Ik moest aanvankelijk erg lachen om de verschijning van Lendvaï: zo'n woeste kop die eventjes Paganini komt doen. 'Hij lijkt er voor uitgezocht', zei mijn concertgenoot nog voordat er een noot geklonken had. Uiteindelijk logenstrafte de uitvoering die opmerking, maar het paste wel allemaal bij elkaar. Een Cappriccio van Paganini als toegift maakte zijn optreden compleet. Na de pauze serieus werk met de Rheinische van Schumann, een meesterwerk en meesterlijk gespeeld: warmbloedig, vol kracht en schwung. Misschien had het hier en daar wat doorzichtiger gekund, maar Fischer liet blijken ook met Schumann overweg te kunnen. Later deze maand komt hij weer naar het KCO voor een bont programma met van alles en nog wat; de man is onnavolgbaar divers.

Concert 7 april 2011

Donderdag 7 april 2011, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Ludovic Morlot
Lynn Harrell, cello

Messiaen: Les offrandes oubliées
Dutilleux: Tout un monde lointain...
Franck: Symfonie

Ik hoorde de geweldige symfonie van Franck ooit eens eerder live, door het Residentie Orkest, toen het nog speelde in het Congresgebouw. Het verbaarst me nog steeds waarom het stuk niet tot het kernrepertoire van Bernard Haitink behoort, want als er een werk is waar de Duitse en Franse romantiek samenvloeien is het wel in deze driedelige symfonie. Enfin, de jonge Franse Ludovic Morlot maakte zijn debuut bij het KCO en deed dat vol overtuiging. Hij had de boel stevig onder controle, en dan klinkt zo'n groots werk groots. Het programma voor de pauze kon mij maar matig bekoren. Messiaen en Dutilleux zijn geen lievelingscomponisten; het celloconcert van de laatstgenoemde is ronduit vervelend, hoe betrokken Lynn Harrell ook speelde. Hem hoorde ik ook eens eerder tijdens een concert, in 1988 tijdens een zomerconcert met Chailly. Geen concert voor de eeuwigheid, maar fijn om die symfonie van Franck weer eens live gehoord te hebben.

Concert 30 maart 2011

Woensdag 30 maart 2011, Concertgebouw Amsterdam
Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Philippe Herreweghe
Miah Persson, sopraan

Mozart: Symfonie nr. 36
Mozart: Aria 'Un moto di gioia mi sento' KV579
Mozart: Aria 'Ruhe sanft, mein holdes Leben' uit Zaide
Mozart: Aria 'Misera, dove son' KV369
Mendelssohn: Symfonie nr. 3

Ik hoorde bij mijn weten de Linzer-symfonie van Mozart nog nooit eerder live. En net als bij de Prager die later dit seizoen door het KCO wordt gespeeld, heeft deze Mozartsymfonie een langzame inleiding die een wereld op zich vormt waarnaar je nimmer uitgeluisterd raakt. In deze Linzer alleen strijkers, trompetten en hoorns, en fagotten en hobo's. En met name die fagotten en hobo's zorgen voor een geweldige kleuring die de tijd even doen stilstaan. Het kwam er onder de handen van Herreweghe allemaal prachtig uit. De snelle delen waren niet overal even precies, maar de lichte transparantie toets maakte de uitvoering prachtig. De drie aria's bleken teveel niemendalletjes om echt te boeien. De aria uit Zaide bleek nog het boeiendst. Miah Persson zong fraai zuiver en glanzend, maar niet heel dramatisch. De Schotse van Mendelssohn werd bij het KCO 2,5 jaar geleden nog gedirigeerd door Herbert Blomstedt, maar ik kan het stuk niet vaak genoeg horen. Het is een meesterwerk. Herreweghe verzorgde een prachtuitvoering: dramatisch, vloeiend en helder. Herreweghe toverde vergezichten tevoorschijn die ik nog niet eerder in dit stuk had gehoord. Hopelijk blijft hij regelmatig terugkeren bij het orkest.